اشعار

من اســم را بــدون تو انـشـا نـمـی کـنم           ذکـری به غـیـر نام تـو مـولا نـمی کنم

ذکر خـدای عـزو جل ذکر حـیـدراست           این یـاد را بـدون تـو مـعـنــا نـمـی کنم

---

هرکس که خواند نام رفیعت مجاب شد           پـس بـی اجـابـت تـو تـمـنـّا نـمـی کـنـم

وقـتی نظر به وسعت ارض و سما کنم           ایـجـاد را بــدون تــو پـیــدا نـمـی کـنـم

با هـر نـفـس مُـمِـدّ حـیـاتـم تویی عـلی           بی یا عــلــی تـنـفـس بی جـا نـمـی کنم

انـگــار کـه ز قـبـل تـولــد تـو با مـنـی           بی تـو عــلــی تـلـفــظ بـابــا نـمـی کـنم

با تو بیـایم و نــروم بی تـو از جـهــان           من بی علی ممات وَ مـحـیــا نـمـی کنم

دل را «فَـمَن یَمُت یَرَنی» زنـده می کند

ما را تب عـلــی ارنــی زنـده مـی کـند

ما امـتـحـان شده به تـولای حـیــدریــم           دل می دهـد گـواه که از نـسل کـوثـریم

وقتی امـیـر بر روی دست پیمبر است           ما خاک زیـر پـای عـلــی و پـیـمـبریم

درد آشـنای حـیـدر کـرار، جان ماست           در یــاریِ رســول، عـلــیِّ مـکــرریم

هرگز به ترک دین عـلی تن نمی دهـیم           ما،ای غدیر خم، ز ازل شیعه پروریم

بیعـت کـنـیـم با عـلـی و آل مـصـطـفی           ما آب و گل سرشتۀ این عید اکـبـریـم

راهی به جـز مسـیـر ولایت نمی رویـم           ما دولت کـریمه و انـصـار رهـبــریـم

با هر که دشـمنی بکـند حـرب می کنیم           با هر که دوسـتی بـکنـد مـا بــرادریـم

اسلام آل فـاطـمـه اســلام نـاب مـاست

لبـیک بر نــدای ولایت جــواب ماست

ما را فـقـط مـعـلــم دین خــدا علی ست           زیرا که باب مدرسه مصطفی علی ست

دریای عـلم اول و آخـر به نـزد اوست           اسرار علی،حدید علی،هل اتی علی ست

قرآن، کتابِ مدح علی، ذمِّ دشمن است           شایستۀ اطاعت و مدح و ثـنـا علی ست

اول کـسـی کـه مــؤمن دیـن خــدا شده           مولای ما؛مُهَیمِن ما؛مرتضی علی ست

از آدم ابــوالـبـشــر و انــبــیــای بـعــد           تا خاتم النبی همه مشکل گشا علی ست

فرمود مصطفی به هر آن کس که رهـبرم           فـرمـانروای مـقـتـدر و مقـتدا علی ست

فرمان او مطاع چو فرمان خالق است           بعد از نبی برای هـمـه پیشوا علی ست

احمد چوخواست حکم خدا را کند جلی

بی شک زعمق هستی خود گفت یاعلی

وقتی فـرشـتـگــان خـدا سجده می کـنند           بر آدم است؟ یا به کجا سجده می کنند؟

در صُلب آدم است علی نـور کردگـار           یعنی به نور شیـر خـدا سجده می کـنند

از انـبـیـا گـرفـتـه به وقت نـماز عـشق           تا اولـیــا به سَرور ما سجـده می کـنـند

لیل و نهار چون به علی دایر است و بس           ارض و سما به آل عبا سجده می کـنند

هستی تمام، سلطنت مرتضی علی ست           عالم بر او ز شاه و گدا سجده می کـنند

وقتی فـرشـتـگـان مـقـرّب دعــا کـنـنـد           بر ذات او به وقت دعا سجده می کـنند

آن بنده ای که مخلص پـروردگـار شد

مـولای مـا عـلــی پــدر روزگــار شد

رفتم طواف بیت و نـدیـدم به جز علی           از گـلـشـن مَطاف نچـیـدم به جز علی

هر چه صدا زدم:که مرا می شود مجیب؟           از کـعـبــه پاسخی نشـنیدم به جز علی

گرچه صدای شُرشُر زمـزم به گوش بود           حقّا که بــاده ای نچـشـیدم به جز عـلـی

سعی و صفا و مـروه مرا در تلاش برد           از این تلاش دل؛نرسیدم به جز عـلـی

تقصیر عشق کردم و خوردم گره به زلف           از قید هر چه زلف بریدم به جز علی

وقتی دلــم به رکـن یـمـانـی نـماز کرد           وجه خدای کـعـبـه ندیـدم به جز عـلـی

مقصود ما نه کعـبه و بتخانه و کِنِشـت           راه بهـشت برنـگـزیـدم به جـز عـلــی

قــرآن و عــتـرتـنــد گــواه کــلام مــن

من مست مرتـضـایــم و مـولا امام من

آن کـس که از امــام تَـمَــرُّد نـمی کـنـد           خود را بَـری ز بــار تـعـهــد نـمی کند

آن سالخـورده ای که عـلـی را رها کند           یــاد از عـلــی ز بـدو تـولـد نـمی کـنـد

آن کس که قصد یاری رهبر به دل نداشت           تـمکـین از او ز روی تَـعَـمُّـد نـمی کند

گه با عـلـی ست گه سـرِ خوان معاویـه           بـیـهـــوده ادعـای تَــجَــدُّد نـمـی کــنــد

هر کس کنار سفرۀ بیـگـانـگان نشست           دیـگــر به امــر یــار تَـعَـبُّــد نـمی کـند

یا نطـفه اش خراب وَ یا لقـمه اش حـرام           ورنـه حــلال زاده تَـــمَــرُّد نـمـی کـنـد

آن کس که شاکر است به خان نعـیم دوست           در خــارج از حــریـم تَــرَدُّد نـمی کـند

با دین ستیزِ پستِ نمکـدان شکن بگــو

حـقِّ نـمـــک ادا نـکـنــد پـیــرُوِ عــدو

تا تیغ ذوالفـقار به دستان حـیــدر است           شیعه مجاب و پیرو صبر پیـمبر است

روزی که تیغ رسته شود ازغلاف صبر           خط نفاق و کینه ازاین تیغ،بی سر است

حزب خدا که حزب علی،حزب فاطمه است           آمــاده جـهــاد به فـتــوای رهـبر است

شیعه کُشی به دست مسلمان مباح شد!           این هم برای شیعه معـمای دیگر است

کاخ ستم به تـیـغ عـدالت شود خــراب           این امـر در کـتــاب الـهـی مقـدر است

صمصام منتقم چو زند پرده را کـنــار           شـیـعـه کـنـار مـهـدی آل پـیـمبر است

ما انـتـقـام فــاطـمـه را جـسـتـجو کنیم           اسلام، قرن هاست عزادار کـوثر است

خم غدیر صحنۀ هم عهدی است و بس

اصل غدیر بیعت با مهدی است و بس

: امتیاز

مولا برای ازتو سرودن غزل کم است             تلميح و استعـاره، مجاز و بدل کم است

قــرآن ناب لايق وصف مــقـام توست             شعر و حديث و قصه و ضرب المثل کم است

---

آن لحظه که حلاوت نام تو بر لب است             شيريني شکر که چه گويم، عسل کم است

بايد بـرای مــدح تو از صبح بدر گفت             هيجای نـهروان و شکـوه جمل کم است

اي دست اقـتدار خدا، فـــارس العـرب             اصلا براي شأن تو تعبير «يل» کم است

هر قدر هم که دم بزنم اي اميـر عشق             از شوکت و جلالت تو، ما حَصَل کم است

شهره شده ميان عرب تک سواری ات

آوازه هــاي صــاعـقـــۀ ذوالفـقـاری ات

اي آفـتـاب عــلـم و يـقـيـن يا ابـوتـراب             هـمــواره در مـدار تـو دين يا ابوتـراب

صبح نگـات شمس ضحي يا ابالحــسن             تــار عــبات حبــل مــتـيـن  يا ابوتراب

از ابتداي خلقت خود کسب فيـض کرد             در محـضـر تو روح الامين يا ابوتراب

مـــولاي من ولايـت تــــو از ازل شده             با روح و جان شيعه عـجـين يا ابوتراب

الطاف بی کران تو اي قـبــله گـاه جـود             مي بـارد از يــسار و يـمـين يا ابوتراب

در رستـخـيز صبح قــيــامت بـرای مـا             عشق تو است حصن حصين يا ابوتراب

با عطرو بوي هر نفست درمشام شهر             جــاري شده ست خـلد برين يا ابوتـراب

چشمان روشن تو بهشت پـيـمـبـر است

اصلاً سرشت تو ز سرشت پيمبر است

تـفـسـيــر کن براي همه محکــمـات را             اســرار نـاب آيـۀ صـبـر و صــلات را

مصداق بي بديل «أولي الامر» روشن است             مــعــلــوم کرده اي يـؤتــون الـزکات را

 مولاي من تــمـــام صفاتت الهي است             آئــيـــنــه اي تـــلألـــؤ انـــــوار ذات را

 شــرط حيات طيـبـه نـور ولايت است             از ما مگيرحضرت عشق اين حيات را

 با نـعـمــت ولايـتت آقــــا خـــود خــدا             بي شک گشوده بر همه باب النجات را

يک لحـظه در ولايت تو شـک نمي کند             هــر کــس شـنـيده زمــزمۀ کــائنات را

تو آمــدي کـمـي به زميـن آسمان دهـي

تا که تــجــلـيـات خـدا را نـشــان دهـي

تـسبـيح انـبـياء معـظم عــلـی عـلـی ست             نـقش لب پيمبر خاتــم عــلـی عـلـی ست

رمز نجات حضرت مــوسي مـيان نيل             فـريــاد اسـتـغـاثـۀ آدم عــلـی عـلـی ست

هر گوشه را که می نگـرم ذکر خير توست             آقـاي من عــبادت عالم عـلـی عـلـی ست

رمــز تــقــرب هـمـه‌ي اهــل کـائـنـات             آواي هر فرشته دمادم عــلـی عـلـی ست

لـبيک کعـبه و حـجـر و مسجـد الحـرام             زيبا ترين تـرنم زمزم عــلـی عـلـی ست

 وقتی عـلی تـجـلي اسماء اعـظـم است             بي شک تجليات خدا هم عـلی عـلی ست

 تو آمــدي و عـزت تــوحـيد پـا گرفت

نـور خـدا زمين و زمان را فـرا گرفت

مـسـتـيم از زلالي جــام غــديـــر خـــم             هسـتــيــم شيــعـيــان امــام غــديــر خـم

مولا شدن فقط و فقط شأن حـيـدر است             اين است لحظه لحـظه، تمام غـديــر خم

بر مسـلمـيـن تــمــام شده نـعـمت خـــدا             در خطه اي شريف به نـام غــديــر خم

آري نــظـام نــاب ولايـت بـــنـــا شــده             آري بـنــا شــده ست نظام غــديــر خــم

مـعـنـا شـده ولايت عـام و ولـی خـاص             در واژه واژه خـطبـۀ تــام غــديــر خـم

راه عــلـي ست راه ولـي فــقــيــه مـان             اين است ســرّ نــاب پـيــام غــديــر خـم

اي نــائب امام زمان! جــان فـــداي تو

آقـــا طنين فکـنـده در عــالم صداي تو:

پوياترين طريق حـقـيقت بصيرت است             گــويــاتــرين پيام ولايت بصيرت است

ای تـشـنـگـان فيـض حـقـيـقي آفـتــاب!             تنها صراط صبح سعادت بصيرت است

جـويـنـدۀ حـکـومـت مــولاي مـتـقـيـن!             شـرط حلول روح عدالت بصيرت است

اينجاست سرّ معجـزۀ خـون هر شـهـيد             شـيــوايـي شکوه شهادت بصيرت است

در اين غروب غيبت خورشيد، ضامنِ             پــيـروزي حـقـيـقـي امت بصيرت است

در فـتـنه خيـزِ عصر حـوادث، طليـعـۀ             صبح ظهور حضرت حجت بصيرت است

دلهای ماست گــوشۀ محراب جـمکران

«عجل علي ظهورک يا صاحب الزمان»

: امتیاز

دلــهــا اگر که بــال بـــرای تو می‌زنند            هر شب سری به سمت سرای تو می‌زنند

جـبــریـل می شـونـد تــمــام کـبــوتـران            وقتی که بال و پر به هوای تو می‌زنند

از وصله‌های کهـنه نـعـلـین خـــاکی ات            پیداست سر به سوی خدای تو می‌زنند

هرشب فرشته‌ها که به معراج می‌روند            دسـتـی به ریشه‌های عـبـای تو می‌زنند

بـیـنـند اگر خـیــال تو را بت تــراش هـا            تا روز حـشر تـیـشــه برای تو می‌زنند

بر سیـنـه‌ام نـوشـتـه خــدا والـی الـولـی

یا مظهـر العجایـب و یا مـرتضی عـلی

وقـتش رسیده تا که زمین امتحان دهــد            وقتش رسیده تا که زمان را تکـان دهد

فصل ظهـور نفـس رسالت رسیده است            می‌خواهـد ازخدای به گامش توان دهد

باید سه روز صبـر کـند در غدیــر خـم            تا که به روی مـنـبری از دل اذان دهد

می‌خواست حق که آینه‌ای در برابر ...            آئـیــنــه تــمـام نـمـایــش مـکــان دهــد

می‌خواست حق که عین نبی را عیان کند            می‌خواست حق که دست خودش را نشان دهد

 شــوری میان عــرصۀ محـشر بلند شد

دست عـلی به دست پـیـمـبر بـلـنــد شـد

وقتی غضب کند همه زیر و زِبر شوند            جنــگاوران معــرکـه‌ها در به در شوند

وقتی غضب کند همه در خاک می‌روند            گیرم که صد سپاه بر او حمله ور شوند

چشمش اگر به پهـنه میــدان نـظـر کـند            گردن کـشــان دهــر همه بی سپر شوند

از ضرب ذوالفـقـار، خـدا فـخر می‌کند            ســرهــای بـی شـمــارِ جدا بیشتر شوند

این مــرد تـکـیـه گاه نبـرد پـیـمـبر است

این شیر، شیر حضرت حق است حیدر است

 سر می‌دهـیم و از درتان پـر نمی‌زنـیم            موجـیم و سر به سـاحل دیگر نمی‌زنیم

وقتی که حرف ؛حرف ولایت مداری است            مــا دم ز غـیــر، تا دم آخــر نـمی‌زنـیم

 وقتی که امر نائبتان فرضِ جان ماست            سنگ کـسـی به سـیـنـه بــاور نمی‌زنیم

 فصل بصیرت است به جز با لـوای او            حـتـی قـدم بـه صحنـه محـشر نمی‌زنیم

 ما را فـقـط به پــای ولایت نــوشته‌انـد            مــا سیــنـه پای بــیـرق دیگـر نمی‌زنیم

 بـا ذوالـفـقار و نـام عـلی پـا گرفـته‌ایـم

ما درس خود ز مکتب زهـرا گرفـته‌ایم

عـطری بــده که غـنـچـه نیـلـوفـرم کنی            تا در حـضور خویش شبی پرپرم کنی

 اصلاً مرا نگاه تو در صبح روز عـهد            پـروانــه آفـــریـد که خـاکـسـتـرم کـنی

 دُرّ نجف دلم شده شاید به دست خویش            روزی مرا بـگـیـری و انگـشـترم کنی

 من را جلا بده که تو را جلوه گر شوم            بهـتـر هـمــان که آیـنــه دیـگــرم کـنی

 نان جوئی به دست تو دیدم چه می شود            هــم سـفـرۀ غـلام خـودت قـنـبـرم کنی

 همراه ظرف خالی شیر آمدم که بـــاز            دستی کشی به روی سرم سرورم کنی

 آقــا نظر به چــشــم تــر مــادرم نـمــا

بـوی مــحــرم آمـده عـــاشـق تـرم نـمـا

: امتیاز

آئـیـنـه از نـگـاه تـو مبـهـوت می شـود            حیرت، شـهید تیـغ دو ابروت می شود

محراب چشم تو همه را سربه راه کرد            شد سر به راه، هر که به چشمت نگاه کرد

---

در سایه ات هر آنکه نشست آفتاب شد            حــاتــم گـدای تو شـد عـالیـجـنـاب شـد

دنـیـا به زیر سایـۀ دستـت پـنـاه بـــرد            هر کس که ماند زیر همین بارگاه، بُرد

دست کسی به پــای مــقامت نمی رسد            سیـمـرغ  هم به قـاف قیـامت نمی رسد

هرجا حدیـث حسن تو تکرار می شود            دل بـیـشتر اسـیـر تـــو دلــدار می شود

روزی هــزار مرتـبه شکـر خـدا کـند            هر کس به درد عشق گـرفتار می شود

حجی به سر نیامده حجی شروع  شـد            پیش از غـروب، تازه زمان طلوع شد

گرد عـلی به امـــر نبی جمع می شدند            پروانـه وار مُـحـرم این شـمع می شدند

دست نبی و دست علی تا که پا گرفت            یک خطبه روی دست همه خطبه ها گرفت

فـریـاد زد که می رسد آیا صــدای من            یا گــوش می دهیــد به امـر خـدای من

پوشـیده نیست معـنی اکـمـلـت دینـکـم            حُبّ علی ست مـعـنی اکـمـلـت دیـنـکـم

مردم به آن خـدا که مرا آفــریده است            دنـیـا به خود شبـیه علی را ندیده است

ایـن مرد بوده یـار من وبی کـسی من            هـمراه و همنشین و هـمیشه وصی من

آرامش من و دل آشـفـتـه ی من اسـت            هر گـفـتۀ عـلی به خـدا گـفتۀ من است

هردل که داشت مهرعلی را فقـیر نیست            غیر از علی کسی به دو عالم امیر نیست

من ضامنم کـسی کـه به او اقـتـدا کنـد            زهـرا بـراش بین نــمـازش دعـا کـنـد

: امتیاز

تا كه از آن جمعیت بردارد این اكراه را            دست بالا برد تا بالا بگیـرد مـاه را

اِن یكادی خواند و بی تاثیر كرد آن لحظه ها            آتش چـشم حسود چند تن بدخواه را

---

ظهر داغی بود و گرما بود و خورشید حجاز           از نـهـاد دشت بیرون می كـشـانید آه را

دست بــالا بُــرد تـــا آن آیــه را نـازل كــنــد            یا گــذارد بر ســر هر سـوره بسم‌الله را

ناگهان تكلیف روشن شد جهاـن معنــا گرفت            در زبــان آورد وقتی جمله‌ای كــوتاه را

خنده‌ای زد تا فـضـا را لحظه ای خوشبو كند           از دهـانش ریخت عطر وال من والاه را

ماه را بـالاتــر از بـــالاتر از بـالا گــرفـت            تـا كـسـی شب در بیابان گم نسازد راه را

در میان بغض‌های خــویش پنهان كرده بـود           عــرض تبــریك سیــاه عده ای گـمراه را

دفتری بــرداشت اسم دوستــان را ثبت كـرد            آخــر دفـتــر اضافــه كــرد اســم چـاه را

: امتیاز

تا چشم خُم افتاد به سیــمــای تو ســاقی            مثل همه خَم شد جــلـــوی پای تو ساقی

دل بست به آن حالت گیــرای تو ســاقی            شد مثــل نــبـی غـرق تـماشای تو ساقی

---

الیوم" چه کردی که صدایت زده احمد

"اکملت لکم" گفته و راحت شده احـمد

این سلسله عشق به مــوی تـو رسـیـده            سیب دل عــــشاق به جـــوی تو رسیده 

این عقل به سر منزل روی تو رسیـده            هی گشته و آخــر به سبــوی تو رسیده 

خاتــم به تو ‌بـالـیــده که پایان پـیــامی

هم نقطه ی آغـــازی و هم ختم کلامی

من عاشق آن لحظه که انگشتریت را...          مجــنونِ تو وقتی رجــز خیبریت  را ...

دیوانــه ی آن دم که دمِ حــیـدریت را ...         وحی آمده تا گـوشه‌ای از دلبریت را ...

دل برده‌‌ای از دختر یک دانه ی هستی

تا خانـه ی کوثر شده میخانه ی هستـی 

امشب صد و ده مرتبه دیــوانه ترم من            شمعی؛ صد و ده مرتبه پروانه ترم من

ساقی! صد و ده مرتبه پیمانــه ترم من            مست توام و از همه فــرزانـه تـرم من 

در دست نبی دست تو یا دست خدا بود 

حق داشت محمد که چنین مست خدا بود

هر نادعلی گو به هــدف می‌زند امشب            زهرا به دلش مُهر نجف می‌زند امشب

درويش،علي گو شده، دف مي‌زند امشب             در شـادي شاهيّ‌ِ تو کف مي‌زند امشب

  بر گِردِ غدیــر آمده تا کـعـبــه بگردد

دور تو حــرا آمــده با کـعـبــه بــگـردد  

: امتیاز

سنگ است دلم عشق علی سنگ نوشته         می‌سوزم از این عشق چو اسفند برشته

با جـوهــر اشـك و قــلم بــال فـرشـتــه          بر لــوح دل خسته ام این جـمـله نوشته

---

جز مهر علی در دل من خـانــه نـدارد

"كس جای در این خانهٔ ویـرانه ندارد"

فهمیدم از این راز كه در كعبه شكاف است          هر جــا كه بــود نـــام ید الله مطاف است

این گفته نه بیهوده و این دم نه گزاف است           در روز جزا شیعه‌ات از نار معاف است

چون غیر علی در دو جهان هــیچ ندیدند

"مـردان خـــدا پــردۀ پــنـدار دریــدنــد"

تــا نـام تو پـیـچـیـد در آن شـبه جـزیره              شد پــاك از این خــاك گــنــاهــان كـبیره

زد چنگ به دامان تو هر ایل و عشیره             شد ثــابت و سیــار در اوصاف تو خــیره

جز ساقی كــوثــر ز كسی جــام نـگیریم

"ما زنده بــه آنـیــم كه آرام نــگیــریــم"

زان باده كه در روز غدیریه به خم بود             پیدای تو شد هــر كه در آن حادثه گــم بود

فـریــاد مـلائك بــابــی انــت و ام بـــود              زان راز كه در آیــۀ اكـمـلـت لــكــم بـــود

بیتی ست امامت در این خانـه تویی تو

"امــروز امـیـر در میــخانــه تویی تو"

آن بـازوی خـیـبر شكنش رفت چو بالا            با دســت شـــریــف پــــدر ام ابــــیـــهـــا

دادنــد دو دریــا چو به هم دست تــولا            شــد ولــولــه و غـلـغـلــه در عـرش معـلا

گـفـتنـد مــلائك همـگی عــیـد مـبــارك

این عــیـــد به هــر پیرو توحید مبارك

ای عقل در اوصاف تو حیران و مـردد              وصف تــو نـگـنـجـیــده به هـفـتـاد مـجلد

عالـم هـمــه گم گـشـتــه آن موی مجـعد               مـحـبـوب ابــوالـقـــاســم محـمــود محمد

نامش همه جــا هست بگویید كـجــا نیست

"كس نیست كه آشفتۀ آن زلف دوتا نیست"

هر كس كه ز حبّ تو به لب ناد علی داشت           در جــام دل خویش صفایــی ازلــی داشت

آسودگی از شرك خفی، شرك جـلی داشت            گمراه نگردید هر آن كــس كه ولی داشت

از نام عــلـی كــاخ ستــم در خـطــر افتـاد

"با آل عــلی هــر كه در افـتــاد ور افتـاد"

"تا صورت پیوند جـهـان بود عــلـی بود"           یعنی هـــدف از عالم موجود عــلـــی بود

تـسـكـــیــن دل آدم و داود عـــلـی بــــود            از آیــۀ انـفــاق چو مقـصــود عــلـی بــود

ای محــو جـمال تو شـده صاحب خـانــه

"مقـصـود تـویی كـعـبـه و بتخانه بهـانه"

: امتیاز